เลยทำให้แฟน ๆ มังงะอาจพบว่าเนื้อหาหลักของเรื่องนี้ เกิดความรู้สึกชวนให้นึกถึง The Drifting Classroom ซึ่งเป็นการ์ตูนสยองขวัญที่สร้างความสับสนและชวนจินตนาการของ Kazuo Umezu

ในมังงะ บ้านล่องลอย ของ Umezu นักเรียนชั้นประถมศึกษากลุ่มหนึ่งต้องหลุดออกจากห้วงเวลาหลังจากหายนะที่อธิบายไม่ได้ส่งโรงเรียนของพวกเขาพุ่งเข้าสู่อนาคตที่เลวร้ายของเรื่องนี้ ค่อนข้างเบาสมองกว่ามาก และมีแมงมุมกลายพันธุ์และการตรึงกางเขนเด็กน้อยกว่า

และนอกจากนี้ยังมีตัวละครเด็กหน้าซีดที่เหมือนภูตผีคอยหลอกหลอนอาคารคาโมโนะมิยะ ชื่อของเขาคือ Noppo หรือ Ayumu Murase และใช่ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผี ตรรกะแห่งความฝันที่อธิบายมากเกินไปและใช้น้อยเกินไปทำให้กลุ่มของนพโปะและโคสุเกะรวมกัน โดยส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับความผูกพันทางอารมณ์ที่รุนแรงของโคสุเกะกับนัตสึเมะ

Drifting Home ในการเชื่อมต่อนั้นแทบจะไม่สำคัญเลยแม้แต่น้อย ที่พักพิงลอยน้ำของกลุ่มบางครั้งพบในที่ทรุดโทรมอื่นๆ และก็ส่วนใหญ่นะสถานที่ที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ รวมถึงห้างสรรพสินค้า

และอพาร์ตเมนต์อื่น ๆ ฉากสำรวจเหล่านี้นำภาพยนตร์ไปสู่ผลตอบแทนในที่สุดในอีกสองชั่วโมงต่อมา การเดินทางไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ในที่สุดเรื่องนี้ก็พาตัวละครไปไปถึงสถานที่ ที่ออกแนวแฟนตาซีเหใือยอยู่อีกโลกหนึ่งเลย

เนื่้อเรื่องก็จะเดินไปได้ด้วยดีแต่ก็เกิดปัญหาสำคัญประการหนึ่ง เด็กเหล่านี้ไม่มีแรงจูงใจทางจิตใจหรืออารมณ์เกินกว่าความตั้งใจทั่วไปในการดำรงชีวิต ดังนั้นพวกเขาจึงใช้เวลาในการแก้ปัญหามากกว่าที่ควร

มีภยันตรายบางอย่างบีบให้กลุ่มของโคสุเกะต้องเผชิญหน้ากับแรงโน้มถ่วงที่เหนือจริงของสถานการณ์ของพวกเขา แต่ถึงกระนั้น เด็กเหล่านี้ก็พูดคุยหรือหาอาหารผ่านด้านที่อันตรายที่สุดของสภาพของพวกเขา

ลองนึกภาพเรื่องเล่าสยองขวัญเอาชีวิตรอดที่ส่วนใหญ่ยังคงสร้างความมั่นใจให้กับสถานที่ที่น่าหวาดเสียว แต่ก็นั้นแหละประเด็นคืออะไร ผู้ชมอาจทิ้งบทเรียนชีวิตสำเร็จรูปและสงสัยในหลักฐานที่ดูเหมือนคุ้นเคยอีกครั้ง

ก็ถือว่าเรื่องนี้ Drifting Home เรื่องย่อ สามารถทำงานได้ดีที่สุดเมื่อเป็นภาพยนตร์หายนะที่ตรงไปตรงมา โดยเน้นที่การค้นหาเสบียงใหม่ของกลุ่ม หรือหลังจากนั้น การพังทลายของอาคาร Kamonomiya พวกเขากำลังลอยอยู่ในทะเลไม่ใช่สปอยล์

เรื่องจะซับซ้อนขึ้นเมื่อมีคำถามใหญ่เกิดขึ้น โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับนพโปและโคสุเกะและนัตสึเมะ ความสัมพันธ์ส่วนใหญ่ที่ยังไม่ได้ตรวจสอบ นอกจากนี้ มันเป็นเรื่องยากที่จะตื่นเต้นกับภาพยนตร์เรื่องนี้

เมื่อเสียเวลาไปกับการอธิบายที่ไม่สำคัญและไม่จำเป็นโดยทั่วไปเกี่ยวกับเหตุการณ์หายนะและเหตุการณ์ที่เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง บางครั้ง จินตนาการก็ควรจะยอดเยี่ยม

และ A Whisker Away ในปี 2020 กับเรื่องราวเหนือจินตนาการของเหล่าเด็กๆ ที่ติดอยู่ในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งที่ห้อมล้อมไปด้วยทะเลอันกว้างใหญ่ โดยภาพยนตร์มีกำหนดฉาย 16 กันยายนที่ผ่านมานี้เอง

ขอพูดถึงสตูดิโอที่สร้างเรื่องนี้ บ้านล่องลอย ผู้กำกับ นิดนึงนะ ทางบริษัทก่อตั้งขึ้นโดยโปรดิวเซอร์ Hideo Uda ในปี 2011 สตูดิโอนี้ปฏิบัติตามหลักการของ มีการสร้างสถานที่ซึ่งผู้คนที่เกี่ยวข้อง

กับอนิเมะสามารถทำงานต่อไปได้อย่างสงบสุข และมีส่วนร่วมในการพัฒนาวัฒนธรรมแอนิเมชั่นญี่ปุ่นต่อไป Colorido ในชื่อสตูดิโอแปลว่า สีสัน ในภาษาโปรตุเกสและสเปน

หลายปีต่อมา บริษัทได้เข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกับบริษัท Twin Engine และกลายเป็นบริษัทในเครือในเครือข่าย โดยมี Kōji Yamamoto ซีอีโอของ Twin Engine กลายเป็นซีอีโอร่วม

ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2565 Studio Colorido ได้ลงนามในข้อตกลงการผลิตร่วมเป็นเวลาหลายปีกับ Netflix ด้วย

ในหลังจากนั้นพวกเขาทั้ง 4 คนก็สำรวจพื้นที่และไปพบเข้ากับแคมป์ที่ตั้งอยู่บนดาดฟ้า และความไม่ลงรอยกันระหว่างโคสึเกะ และนัทสึเมะก็ทำให้พวกเขาเริ่มมีปากเสียง สุดท้ายแล้วเรื่องราวก็ยิ่งบานปลายหนักขึ้นเมื่อ ฮามะ เรย์นะ

drifting home noppo ก็พร้อมเพื่อนสนิทของเธอขึ้นดาดฟ้ามาสมทบเพื่อติติงนัทสึเมะ เพราะเธอเข้าใจผิด ว่านัทสึเมะตามตอแยโคสึเกะเด็กหนุ่มที่เธอชอบ อีกทั้งแล้วเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างกดดันให้นัทสึเมะวิ่งหนีจากเพื่อน ๆ ปีนปายขึ้นไปสูงขึ้น ๆ และพลาดร่วงลงในที่สุด ในวินาทีที่กำลังร่วงลงสู่พื้น ฝนก็ตกหนักจนมองไม่เห็นทัศนียภาพใด ๆ

และเมื่อฝนหยุดตก ทุกอย่างก็หายไป เหลือเพียงอพาร์ทเมนท์ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางน้ำและเด็กอีก 6 คนที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง พวกเขาจะออกจากที่แห่งนั้นได้อย่างไร

แล้วนปโปะคือใคร แค่เพื่อนในจิตนาการของนัทสึเมะ  หรือตัวตนที่แท้จริงคืออะไร ก็แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่อนิเมะไก่กาที่จะทำให้คุณเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์ แน่นอน

ในส่วนของช่วงเปิดเรื่องราว 15 นาทีแรก ประกอบกับภาพโปสเตอร์แนะนำหนังสีสันสดใส อาจทำให้บางคนเข้าใจว่ากำลังจะได้รับชมหนังอานิเมะสนุกๆ เกี่ยวกับกลุ่มเด็กน้อยผจญภัยในต่างโลก

เพื่อหาทางกลับบ้าน ระหว่างทางก็ได้เรียนรู้ความสำคัญของพลังมิตรภาพพร้อมกับได้เติบโตขึ้นทางความคิดจิตใจ ประมาณว่า Digimon หรืออะไรทำนองนั้น ถ้าคุณเองก็กำลังคิดแบบนี้ ขอให้รู้ว่าคิดถูกแล้ว แต่แค่ 10% เท่านั้น

จริงอยู่ พล็อตเรื่อง บ้านล่องลอย เดอะมูฟวี่ คือการผจญภัยในโลกแฟนตาซีเพื่อหาทางกลับสู่โลกเดิม แต่ตัวละครที่ต้องมาดำเนินเรื่องตามพล็อตนี้คือเด็ก ป.6 ธรรมดาๆ ไม่ได้มีสกิลพิเศษหรือของวิเศษติดตัวทั้งก่อนและหลังข้ามมาต่างโลก

แถมยังไม่ได้ฉลาดและสุขุมเกินวัยแบบเจ้าอาโอยามะใน Penguin Highway ทว่าเป็นเด็ก ป.6 ที่มีนิสัย จิตใจ และความคิดอ่านสมวัย 11 ถึง 12 ปีจริงๆ ทั้งซุกซน ดื้อรั้น เอาแต่ใจ พอตกใจกลัวก็ทำอะไรไม่ถูก ถึงจะรักเพื่อน

แต่ก็แคร์เฉพาะคนที่นับว่าเป็นพวกพ้อง ถ้าไม่ใช่ จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่สน กระทั่งตัวละครเอกอย่างโคสุเกะและนัตสึเมะก็มักแสดงนิสัยเสียแบบเด็ก ๆ ออกมาบ่อย ๆ ซึ่งเหนืออื่นใด นิสัยเสียของเด็ก ๆ เหล่านี้จะมีให้เห็นไปตลอดทั้งเรื่อง

แต่จะเห็นน้อยลงเพราะตัวหนังคอยหาโมเมนต์ให้ตัวละครได้แสดงด้านที่น่าจะทำให้ผู้ชมยอมรับมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นในกลุ่มตัวเอกก็มีบางตัวที่จนแล้วจนรอดมีบทบาทน้อยจนแทบตัดออกได้โดยไม่ส่งผลกระทบกับเนื้อเรื่อง

และว่ากันตามตรง ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ บ้านล่องลอย pantip ไม่มีพัฒนาการ เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ใช่แนวอฟนตาซีแบบจืด ๆ แต่มันเป็นดราม่าในคราบแฟนตาซีที่กดดันให้ตัวละครเรียนรู้และยอมรับความจริงบางอย่างให้ได้ เพื่อที่จะสามารถมูฟออนต่อไปนะ

มาพูดถึงเนื้อเรื่อง บ้านล่องลอย สปอย ช่วงครึ่งแรกดำเนินอย่างค่อนข้างเนิบช้า แต่เป็นความเนิบช้าที่ชวนอึดอัด อึมครึม ไม่ปลอดโปร่งโล่งใจ อบอวลไปด้วยความรู้สึกด้านลบที่ทยอยกันเข้ามาจากหลายสิ่งหลายอย่าง ตั้งแต่บรรยากาศวังเวงปนน่ากลัวของอาคารห้องชุดร้าง

ความเวิ้งว้างว่างเปล่าของทะเลที่แผ่ออกไปสุดลูกหูลูกตา ความดิ้นรนของพวกเด็กๆ ตอนที่อาหารและน้ำดื่มใกล้หมด ตัวละครลึกลับอย่างนปโปะคุงที่แม้จะดูไม่มีพิษมีภัยแต่ก็ไว้ใจได้ไม่เต็มที่

บ้านล่องลอย วิเคราะห์ รวมถึงนิสัยเสียของตัวละครบางตัวที่เชื่อว่าน่าจะทำให้ผู้ชมที่ไม่ได้รักเด็กแบบนางสาวไทยหงุดหงิดจนอยากจับมาตบกะโหลกสักป้าบ ทั้งความดื้อรั้นหัวชนฝาของโคสุเกะ และความเรื่องมากเอาแต่ใจของเรย์นะ ที่พากย์เสียงโดย Inori Minase มีจังหวะชิลๆ พอให้ปล่อยใจสบายๆ แค่ไม่กี่วิฯ แถมนานๆ จะมาที

แต่พอไปถึงครึ่งหลัง หรือช่วงที่เริ่มมีการเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับมิติพิศวงซึ่งเต็มไปด้วยทะเลแห่งนี้ รวมถึงตัวจริงของนปโปะคุง ตัวเรื่องก็เหมือนโยกเกียร์เร่งสปีดสู่ฉากไคลแมกซ์แบบไม่คิดแวะจอดรับใครที่ไหนแล้ว มีเรื่องให้ร่วมลุ้นกับตัวละครดาหน้าเข้ามาแบบไม่ต้องพักหายใจหายคอ ไปพักทีเดียวตอนช่วงคลี่คลายเรื่องก่อนจบ

ไอเดียหลักของเรื่องนี้ ที่เพิ่งมานำเสนอในช่วงครึ่งหลังของเรื่อง ซึ่งขอไม่บอกว่าคืออะไรเพื่อไม่ให้เป็นการสปอยล์ แต่บอกได้ว่าเกี่ยวข้องกับชื่อเรื่องอย่างมาก กล่าวได้ว่าแปลกใหม่และน่าสนใจไม่น้อย

แต่ด้วยการเดินเรื่อง Drifting Home สปอย อย่างรวดเร็วเลยมีการแตะไอเดียที่ว่านี้แค่ผิวเผิน หากมีการเขียนบทที่กระจายเนื้อหาดีกว่านี้ หรือทำเรื่องให้ยาวขึ้น เป็นซีรีส์หรือมินิซีรีส์อานิเมะไปเลย ก็อาจนำไอเดียตรงนี้ไปใช้เสริมบทบาทของตัวละครเด็กคนอื่นๆ

ในกลุ่มให้เป็นมากกว่าตัวประกอบชั้น 1 รวมถึงทำให้ฉากไคลแมกซ์ของเรื่องดูงงน้อยลงและมีอิมแพกต์มากกว่านี้ได้ด้วยซ้ำ หากจะมีอะไรที่ Studio Colorido ทำได้ดีเยี่ยมในผลงานชิ้นล่าสุดนี้ เรื่องนั้นน่าจะเป็นโปรดักชัน

โดยเฉพาะด้านภาพที่บูรณาการภาพวาด 2 มิติเข้ากับเทคนิคคอมพิวเตอร์กราฟิกอย่างงดงามชวนมองตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง ทั้งสายฝน คลื่นน้ำทะเล การเรนเดอร์แสงและเงาที่ดูเนียน

และนวลตา มิพักต้องพูดถึงการใช้โมเดล 3 มิติสร้างฉากสถานที่ต่างๆ ให้ดูมีบรรยากาศสมจริงและเต็มไปด้วยรายละเอียดมากมาย จนทำให้ฉากหลักของเรื่องอย่างอาคารห้องชุดหมายเลข 112 กลายเป็นตัวละครสำคัญอีกตัวของเรื่องทีเดียว เอาเป็นว่าใครที่ชื่นชอบอนิเมะแนวแฟนตาซีอยู่แล้วก็ไม่ควรพลาดเด็ดขาด